به یاد شهیدان جاویدالاثری که در شهرهای دهاقان ‘درچه‘زیباشهر و فلاورجان تشیع شدند

به یاد شهیدان جاوید استخـوانها به شهر برگردیـد ، دلمان عطـر خاک می خـواهد آسمـان هم بـرای دیدن خـود ، تکـه ای از پـلاک می خـواهـد استخوانها کمی هوا ابریست ، چه بگو یم شما که می دانید گفتن از بالهای خون آلود ، سینه ای چاک چاک می خـواهد ماه هـر شب از التهاب زمین، به خـودش از حریق می پیچد اینطـرف هـا که نیستید از شرم ، ماه شاید مغاک می خواهد من از روزهـا دلم خون است ، تو کجایی که عشق بنویسی؟ شاید اصلا سرودن از تو و عشق ، قلمی دردناک می خواهد قـاب عکست به سینه دیوار ، چشمهایت هـوای رفتن داشت تـو و انگشت های نا آرام ... دستهایی که سـاک می خواهد روی دستـان شهر می پیچید ، عـطرتـان در مشام گنجشکان بین این روزهای مصنوعی ، کوچه هـا عطر تاک می خواهد این پلاک و استخوان از من به صف جا مانده است ، نقطه پرواز سرخى بود ، آنجا مانده است … من خودم از شوق مى‏رفتم تنم افتاده بود ، در مقام وصل فهمیدم که سرجا مانده است … بى نشانى را خود من خواستم باور کنید ، نام گمنامى اگر دیدید تنها مانده است … من رفیقى داشتم همسنگرم جانباز شد دست‏هایش یادگارى پیش مولا مانده است آن بسیجى هم که معبر را برایم باز کرد دیدمش آن روز در تشییع بى‏پا مانده است یادتان باشد سلاح و کوله و فانسقه‏ام ، زیر نور ماه سرخ ، از بهر فردا مانده است … پاسداریدش مبادا غفلتى خاکسترى ، گیرد عزمى را که آن از راز زهرا (س) مانده است …